Kayıp Bir Kimse

İtiraf etmeliyim ki;

Yine biraz kayıbım.

..

Kendimle birlikte 1 ay geçirdim.

Sanki sesler sustu

Sesler sustukça içimde ki ses açığa çıktı

Daha çok irdelemeye başladı her şeyi 

Kaçmak istediğim durumların içine attı beni çözeyim diye

Dalmaktan korktuğum derinlere daldırdı..

Nefessiz kaldım.

Doğum günümün gecesinde hıçkırarak ağladım saatlerce

Kaçabilmeyi istedim ama ne mümkün 

Ve 

Kayıp gibiyim şimdi 

Üzerimde bir sukunet bir sessizlik hali

Fırtına öncesi sessizliği mi bu nedir bilmiyorum

Derinleşmek istemesemde sanki ayağımdan çeken bir karanlık var

Onu aydınlatmama yemin etmiş gibi peşimi bırakmıyor.

Zorla da olsa bir mum ateşi istiyor sanki benden

Ama ben..

Korkuyorum..

Doğru soruları sorarsam içimdeki sesin vereceği cevaplardan korkuyorum

Cevapların doğru olmasından korkuyorum

Bir duyguya böylesine ölümüne bağımlı olma halinden nefret ediyorum