Aramızda bir sır var. Gizli kimsenin bilmediği.
Ufacık kaldırsam başımı, başka bir boyuta geçiyorum. Çok başka bir hayranlık hali. Kapılması bir saniye bile sürmeyen, varlığımı yokluğa dönüştüren, hipnoz olmuşcasına bir hal.
Sanki bir şey çekiyor beni yukarıya doğru. Görünmez bir ip var ve gözümün ucunu değdirmiş olsam bir buluta, yakalanıp oltaya geliyorum.
Zaman mefhumu kayboluyor sanki o an. İçimde bi huzur, bi ılıklık hissediyorum. Tek tek tüm bulutlara bakmak istiyorum. Gözümün değmediği bir bölge kalmasın, tüm mavilik ve beyazlar gözbebeğimin içinden geçmiş olsun.
Yolda yürüyorsam mesela o an. Sıkıntı :) Bir yandan önüne bak, bir yandan bulutları gözden geçir epey zor oluyor.
Hele bir de güneş batmaya yüz tutmuşsa, hele bir de turunculuk bulaşmışsa beyazlarının ucuna, Benim için bir şölene dönüşür, bir gösteri gibi büyülenmişcesine izlerim..
Tüm bu koşturmanın arasında başını kaldırıp gözyuzune bakmak insana yaşadığını ama hakikati değil yapay ve suni bir şeyi yaşadığını farkettiriyor.. Tabi eğer yeterince canlıysa kalbim.. Yoksa kalbi de kaybetmişsen tüm farkındalığını bu madde alemine kaptırmışsan emin ol tek kaybettiğin kalbin değil bütün varlığınla kendini de kaybetmişsin demektir.
Öyleyse hiç bir şey ifade etmeyebilir sana gökyüzü. Boş bir tabloya bakmak gibi gelebilir başını kaldığında ki görüntü sana..
Biliyorum ki beni orada çağıran bir şey var. Belki de kapılmayayım diye maddeye orada duruyor bir nöbetçi gibi kimbilir..
Bir gün bilebilmeyi diliyorum..
