Bir kaç gün önce mail adresimde bu blogtan önceki bloğuma gelen hoşuma giden yorumları biriktirdiğim klasörde gezindim biraz.. Kimisini tarihi 2010 kimisi daha da eski. Nasıl içim şenledi o eski günlere döndüm. Yorumların geldiği yazıları açıp tekrar tekrar okumak istedim. Sonra yazmayı ne kadar çok sevdiğimi hatırladım! Ve ne kadar çok özlediğimi. Hayatım da A olsa yazardım. B olsa yazardım. Muhteşem bi rahatlama hissi verirdi bana. Azıcık üzülsem hemen beynime üşüşürdü kelimeler. O blogta yıllarca yazdım. Kıymetlimdi benim. Sonra kapatmak zorunda kaldım. Ömrü bitti..
Sonra burayı açtım ve kısa süre sonra evlilikti çocuktu. İstediğin an hemen yazamamaktı derken yıllar geçti gitti. Fakat anladım ki Ben Yazmalıyım. Bi şekilde çıkmalı içimden zehir. Çünkü çoğu zaman karışığım, karmaşığım, zorlanıyorum. Bunca sevdiğim şeyi niye yapmıyorum peki?
Belki yine olmayacak. Bilmiyorum. Ama o yazmaya aşık zamanları, o halimi hatırlamış olmak bile beni çok mutlu etti.
Sevgiler..
