İtiraf etmeliyim ki;
Yine biraz kayıbım.
..
Kendimle birlikte 1 ay geçirdim.
Sanki sesler sustu
Sesler sustukça içimde ki ses açığa çıktı
Daha çok irdelemeye başladı her şeyi
Kaçmak istediğim durumların içine attı beni çözeyim diye
Dalmaktan korktuğum derinlere daldırdı..
Nefessiz kaldım.
Doğum günümün gecesinde hıçkırarak ağladım saatlerce
Kaçabilmeyi istedim ama ne mümkün
Ve
Kayıp gibiyim şimdi
Üzerimde bir sukunet bir sessizlik hali
Fırtına öncesi sessizliği mi bu nedir bilmiyorum
Derinleşmek istemesemde sanki ayağımdan çeken bir karanlık var
Onu aydınlatmama yemin etmiş gibi peşimi bırakmıyor.
Zorla da olsa bir mum ateşi istiyor sanki benden
Ama ben..
Korkuyorum..
Doğru soruları sorarsam içimdeki sesin vereceği cevaplardan korkuyorum
Cevapların doğru olmasından korkuyorum
Bir duyguya böylesine ölümüne bağımlı olma halinden nefret ediyorum
